Voorrang

 

Nu de vaccinaties eindelijk zijn begonnen vinden bepaalde groepen in de maatschappij dat ze voorrang mogen krijgen. Het kabinet heeft bepaald dat oudere mensen het eerst krijgen. Aflopend in ouderdom prikken dan heb je het snelst alle ouderen gehad en zullen er flink minder mensen dood gaan. Vergeet niet dat de meeste ouderen helemaal niet naar het ziekenhuis gaan bij besmetting maar thuis sterven. Dat voorkom je dus met een prik. Ik vind het logisch klinken. 

 

De groep die als eerste voorrang wilde waren alle artsen en verpleegkundigen die op de covid afdeling in het ziekenhuis werken. Vind ik ook logisch want als die mensen aan de frontlinie wegvallen dan kan niemand die frontlinie nog bestormen en voorlopig is het nog wel even druk in het ziekenhuis. Blijkbaar hadden ze andere mensen op een idee gebracht want ineens regende het verschillende groepen die ook voorrang wilden. Ikke ikke nee ikke eerst. Eerlijk gezegd heb ik voor de meeste voorrang-eisers zelfs wel begrip maar aan de andere kant de gretigheid van sommige groepen vind ik schrijnend en heel egoïstisch. 

 

Nu blijkt dat een aantal zorginstellingen niet alleen het personeel wat in direct contact komt met de patiënten heeft ingeënt, maar alle personeelsleden dus ook de boekhoudster die thuis werkt en de kok. Overduidelijk tegen alle richtlijnen in. Er zijn dus nu mensen met onderliggend lijden die al een jaar thuiszitten en nog langer op hun vaccinatie moeten wachten omdat de gezonde boekhoudster en de blozende kok er wel een hebben gehad. Het kan ze blijkbaar niet schelen zolang zij maar zijn ingeënt. 

 

De grootste groep die op de IC ligt zijn dikke mannen, die krijgen nu ook voorrang. Om de IC leger te krijgen vind ik dat een goed plan, vooral omdat het vaccineren gelijktijdig zal plaatsvinden met de groep ouderen, zodat dat niet stil komt te liggen. We vergeten nu alleen de verpleegafdeling met covid patiënten, diegenen die dus nog niet naar de IC hoeven. Deze ‘gewone’ verpleegafdeling ligt overvol, de bevolking bestaat namelijk uit meer dan alleen dikke mannen. Deze patiënten dan ook maar voorrang geven? Vrouwen, mannen op gewicht, jongeren? Want ja ook die liggen in het ziekenhuis. 

 

De gewone gezonde mensen, inclusief mijzelf, die ook al bijna een jaar zoveel mogelijk thuis zijn en braaf de regels opvolgen, vallen steeds meer tussen wal en schip lijkt het. Ook deze mensen willen hun leven weer oppakken en zouden ook graag die prik willen. Toch wacht ik maar geduldig op mijn beurt. Ik ben gezond. 

Nog wel..

 

 


Worden de doden minder dood?

 

Vergeven, het blijft moeilijk voor velen. Ik zal er geen doekjes om winden, het is ook moeilijk! Met name bij verschrikkelijke, in de media groot uitgemeten gebeurtenissen wil er nog wel eens een discussie ontstaan op de diverse fora. Laten we gelijk maar even een recent drama erbij pakken. Zouden we de co-piloot die zelfmoord pleegde en 149 onschuldigen met zich mee nam de dood in, vergeving moeten schenken? Nu ben ik geen slachtoffer in deze gelukkig, dus er valt voor mij weinig te vergeven, maar stel dat je een familielid of vriend bent van deze onschuldige slachtoffers. Kun je dat dan ook? 

 

Stel dat je hem niet vergeeft, worden de doden dan minder dood? 

 

De dader, in dit geval vind ik wel dat ik over een dader mag spreken omdat het allemaal gepland blijkt te zijn. Zijn zoekopdrachten op Google vooraf, over het afsluiten van de cockpit deur en de technische gegevens op de zwarte doos die melden dat hij vlak voor het neerstorten nog even extra gas heeft gegeven, getuigen daar van. De dader is dood. Ik denk niet dat hij er iets van merkt of je hem vergeeft of niet en zou hij dat wel doen dan is dat niet relevant. Het gaat namelijk niet om hem. 

 

Het is een totaal verkeerde keuze die de man gemaakt heeft, laat ik daar heel duidelijk over zijn. Maar vergeven betekent niet dat je het vergeet en al helemaal niet dat je de daad goedkeurt. Met vergeven bereik je alleen dat je de pijn en woede en verdriet bij jezelf kunt loslaten. Vergeven heeft alles met jezelf te maken en niet met de ander. Het is weer een weg vooruit, voor jezelf. 

 

Natuurlijk zal er tijd over heen gaan voordat je hier toe in staat bent. Met enorme bewondering zag ik, bij één van de vele rampen die we laatste tijd over ons heen hebben gekregen, een familielid op tv, die een ongelofelijk verlies had geleden, zeggen niet boos te zijn. De man begreep heel goed dat wraakgevoelens alleen maar in de weg zouden staan bij de verwerking van zijn grote verlies. Hoewel het verdriet van zijn gezicht was af te lezen straalde hij ook een soort rust uit. Het was een indrukwekkende getuigenis van wat vergeven kan betekenen. 

 

 


Wie zijn hier nu de jagers?

 

Het testosteron niveau van een zekere Amerikaanse tandarts zal ongetwijfeld te hoog zijn geweest toen hij met de arrogantie die alleen de mens kan bezitten de leeuw Cecil naar een andere wereld knalde. In vele ogen een onvergefelijke daad. Ook in de mijne, als er iemand is die van katten houdt is het deze gek wel. Laten we dat even hebben vastgesteld. Maar dan barst er een grenzeloos circus los van verontwaardiging.

 

Het verhaal is inmiddels wereldnieuws dus ook ons journaal laat beelden zien van de inmiddels gesloten praktijk van de tandarts. Een Amerikaanse mevrouw die geïnterviewd wordt verschijnt in beeld. Ze zit in haar auto, de reporter duwt zijn microfoon door het geopende raam naar binnen en vraagt wat zij er van vindt dat de praktijk is gesloten.
‘Die blijft ook gesloten,’ zegt ze agressief, ‘hij is alles kwijt en terecht.’

 

Bij die laatste woorden rijzen mijn haren te berge. Hoezo terecht? Is deze mevrouw aanklager en rechter ineen? Volgens mij leven we in een democratie waarin we met zijn allen de wetten hebben bepaald waar naar we moeten leven. Bij mijn weten bepaald uiteindelijk alleen de rechtbank wie waaraan schuldig is en wat de strafmaat hiervoor is.

 

Op internet verschijnt het ene opruiende artikel na het andere. Heerlijk we hebben een gezamenlijke vijand gevonden. Vooral even laten blijken dat jij het er ook mee eens bent. De ene na de andere bekende persoon steekt zijn of haar huichelende vingertje omhoog met een veroordeling van deze walgelijke jager er aan vast. Een Amerikaanse actrice maakt het wel heel bont. Ze hitste de boel eens flink op, hijgend van genot dacht ze aandacht te krijgen en maakte het adres van de tandarts bekend voor haar miljoenen publiek. Heerlijk hoor die publieke schandpaal, nagel hem maar vast. Echt, tot voor kort had ik de illusie dat er nog een paar landen in deze wereld de middeleeuwen waren ontstegen.

 

De verwachte aandacht was toch niet geheel positief en het adres werd weer verwijderd. Het leed is echter al geschied, we weten inmiddels dat alles wat op het internet verschijnt niet zomaar weer verdwijnt. De tandarts is inmiddels ondergedoken. Ik heb geen medelijden maar laat de rechterlijke macht bepalen of hij eigenlijk wel een wet overtreden heeft behalve een morele?

Voor iedereen die zijn vernietigende oordeel al weer rond heeft lopen spuiten: wie zijn hier nu eigenlijk de jagers?

 

 

Deze column is online geplaatst op de website van Metronieuws.

http://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/ingrid-aanen/actueel/2015/07/wie-zijn-hier-nu-de-jagers

 


Ik weet toch alles beter

 

Wat is er toch een hoop kennis aanwezig in Nederland. Regelmatig kom ik ze tegen op hun platform het internet, de betweters. Elkaar ophitsend, die alles, echt alles anders zouden doen. Neem nu het Griekse drama dat vele kanten heeft. Bijzonder knap vind ik het dat er mensen zijn die het allemaal overzien, die ook van tevoren al weten wat de gevolgen zullen zijn van de nu eventueel te nemen maatregelen. Zichzelf overschreeuwend zullen ze hun mening wel even kenbaar maken.

 

Vele artikelen heb ik al gelezen over Griekenland en de EU. Hoe meer ik er over lees hoe meer ik begrijp hoe ingewikkeld het allemaal in elkaar zit en dat we met processen te maken hebben die nog niet eerder hebben plaatsgevonden. Menig journalist pakt een onderdeel van dit geheel en werkt dit uit tot een leesbaar artikel waardoor jij en ik bepaalde acties beter zouden kunnen begrijpen. Altijd hongerig naar meer kennis ben ik blij met wat meer inzicht, totdat ik de reacties er onder mag aanschouwen. Het is overduidelijk dat ik er weer eens niks van heb begrepen. Het bewuste artikel klopt totaal niet volgens de reageerders.

 

Als ik de reacties wat beter bestudeer moeten de meeste reageerders toch op verschillende gebieden afgestudeerd zijn, als je de hoeveelheid zaken ziet waar ze verstand van hebben. Wat me ook opvalt is dat de meeste reageerders allemaal denken vooral zelf heel veel tekort te komen en het is ook allemaal de schuld van de regering, de politiek in het algemeen, de Grieken, de EU, Amerika, Israel ja van wie niet eigenlijk? De ene complottheorie na de andere volgt elkaar op. Iedereen spant samen tegen deze arme mensen, (hé het ging toch over Griekenland?) die toch zeker ook hun eigen mening mogen spuien?

 

Wat ik me dan afvraag als je echt achter jouw mening staat en de dwang niet kunt onderdrukken om deze veelvuldig op Twitter bijvoorbeeld te kwakken waarom doe je dat dan niet onder je eigen naam maar onder van die zo overduidelijke onzin profielen?

Journalisten en economen trekken zich gelukkig niets aan van de oorlog die regelmatig woedt onder hun artikelen en blijven doorgaan om onderwerpen te duiden. Graag zal ik ze blijven lezen en proberen te begrijpen. De reacties zal ik voortaan overslaan. Ik kan maar een bepaalde hoeveelheid domheid en agressie per dag aan.

 

 

Deze column is online geplaatst op de website van Metronieuws.

http://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/ingrid-aanen/mens-maatschappij/2015/07/ik-weet-toch-alles-beter

 

 


Ik schaam me

 

Je zult maar een uitgeprocedeerde asielzoeker zijn en in Nederland verblijven. Laten we wel zijn, asielzoeker ben je niet zo maar. Je wordt niet op een dag wakker en denkt kom ik word asielzoeker. Daar gaat een hoop drama en ellende aan vooraf. Uiteindelijk beland je in het rijke Nederland. Het land waar zoveel mag, waar heel veel blije mensen wonen. Hier wil je graag een nieuw leven opbouwen. Je vraagt asiel aan en na een hele lange tijd blijk je uitgeprocedeerd. Je moet terug want regels zijn regels. Klein probleempje, als kind soldaat uit Sierra-Leone durf je natuurlijk niet terug. Een ander probleem is dat de meeste asielzoekers geen reispapieren hebben. Deze moeten worden aangevraagd in het land van herkomst dat heel vaak niet mee werkt want ze willen de asielzoekers helemaal niet terug. En dan ben je dus een uitgeprocedeerde asielzoeker die niet teruggestuurd kan worden.

 

In Nederland sta je dan op straat, je zoekt het maar uit. Je mag niet werken, dus je hebt geen geld. Daar sta je dan met je plastic tas met spulletjes. Was nu maar naar Duitsland gegaan of Denemarken of Scandinavië. Daar is een zorgplicht en mensen worden nooit op straat gezet ongeacht hun status. In Nederland wel. Het rijke, eens zo tolerante Nederland dat zo met mensen om gaat. Ik schaam me!

 

Gelukkig zijn er individuele gemeentes die ook vinden dat dit onmenselijk is en zorgen wel voor onderdak. Maar als de vraag komt om dat standaard voor heel Nederland te regelen ontstaat er een wie-gaat-dat-betalen-ik-dus-niet dans. Ik schaam me!

 

Uitgeprocedeerd is toch uitgeprocedeerd hoor je dan vaak. Natuurlijk en regels zijn regels maar zo zwart wit zit de wereld toch niet in elkaar? Zo ga je toch niet met je medemens om? Je geeft iemand minimaal bed, bad en brood. Iedereen heeft het recht om veilig te zijn en dat ben je niet als je op straat moet leven. Pas als iemand veilig is, een dak boven zijn hoofd en wat te eten heeft kun je in gesprek gaan en kijken of er oplossingen zijn te vinden. Het feit dat er überhaupt een discussie over de minimale opvang van je medemens nodig is vind ik veelzeggend. Nederland laat zien dat je nog een hart bezit en los dit op want de nachten zijn koud op straat. Ik schaam me!

 

 

Deze column is online geplaatst op de website van Metronieuws en tevens op 22 april 2015 gepubliceerd in de papieren versie van de Metro. 

http://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/ingrid-aanen/mens-maatschappij/2015/04/ik-schaam-me