Mist
Mist verzacht
het laat het overbodige verdwijnen
alles wordt ingepakt
in een witte wollen deken
Had ik maar een doosje mist
dan kon ik het kwade toedekken
het schreeuwen dempen
en me laven aan de stilte
Zou het ook werken in mijn hoofd?
wat mist om te verzachten?
of om te vergeten?
Mist laat zich niet vangen
of in een doosje stoppen
soms is het er
het lost vanzelf weer op
Dan beeld ik het me maar in
mist als fantasie
in mijn hoofd
Hou vol
Huil je verdriet
natte wangen
venijnig bitter
hou vol
Zorg je zorgen
pieker, niet te veel
pijnig je hersens zacht
hou vol
Voel je pijn
haat het, aai het
omarm het
hou vol
Alles gaat voorbij
de tijd komt niet terug
de toekomst is een seconde weg
haal diep adem
hou vol
Balans
Een stekelig virus,
onzichtbaar en geurloos
zo klein en toch zo groot
De wereld verandert
alles op afstand
grenzeloze liefde zonder huidcontact
ik mis de warmte
Verwarring en agressie
vriendschappen veranderen
chaos in mijn hoofd
zoveel meningen en zo weinig kennis
Hunkerend naar liefde
zoek ik een balans
tussen gezondheid en eenzaamheid
Liefde is rood
Liefde is rood
heftig en intiem
Een warm vuur
in je hart
Liefde zo kostbaar
wordt beschermd
door eerlijkheid en
gekoesterd als een baby
Liefde is rijkdom
wanneer je haar kent
Een intense blijdschap
verankerd in je hart
Liefde is liefde
Omarm haar volledig
laat het niet wegglippen
Wees vrij en heb lief
Te veel
De aarde broeit,
vuur likt met lange tongen
dieren verschroeien,
gevangen in prikkeldraad
zwartgeblakerd,
te veel
Wanbeleid, jarenlang
de natuur is verkwanselt
economie is belangrijker
geld en macht, macht en geld,
te veel
De aarde siddert en spreekt
brandhaarden, overstromingen
de mens vliegt, consumeert
meer en meer,
te veel
Luister naar elkaar
help en handel met compassie
ruim je rotzooi op
deel je liefde met elkaar
en de natuur
mooi, simpel en nooit
te veel
Verdergaan
De kou streelt mijn adem
hij verdwijnt in de lucht
ik fluister je naam
Alles is in rust
bladeren zijn gevallen
bloemen zijn geknakt
Ik laat je hier achter
om je ooit weer te vinden
heb het goed
Wanneer de natuur ontwaakt
zal ook ik verdergaan
met de seizoenen mee
Stilstaan is geen optie
dag lief
ik fluister je naam
Winterslaap
De kou geselt de huid
mijn adem maakt wolkjes
al het zachte is verdwenen
wat overblijft is een scherp kartelrandje
De winter dwingt je
tot verkleinen
problemen bevriezen
hard met een suikerrandje
De kilte geeft een heldere blik
en noopt tot loslaten
de ballast begraven
onder verse sneeuw
De interne vlam dooft langzaam uit
in ruststand wacht ik
tot de zon mijn ziel weer zal verwarmen
en ik opnieuw geboren word
Hoop
hoop is leven
een sprankeling aan de hemel
het tilt je op
en laat je schreeuwen
hoop laat je genieten
alles kan
zelfs onmogelijkheden
hoop is een uitweg
een kans op beter,
mooier
hoop is een belofte
en kent geen angst
een baken om bij thuis te komen
hoop is ongrijpbaar,
het einde en het begin
verlies het niet
Ik ken je nog niet
ik ken je nog niet
toch zal ik je liefde herkennen
ogen trekken
harten slaan over
handen reiken
ik sluit mijn ogen en zie
je handen op mijn rug
houden me staand
in heftige stormen
samen kunnen we alles
zijn we in balans
warme lijven kussen
hartstocht en troost
waar ben je?
ik ken je nog niet
uit welke zijweg
kom je op mijn pad
of lopen we elkaar tegemoet?
jouw hand in de mijne
voelt vertrouwd
zo ook jouw komst
mijn hoop tintelt
en verheugt zich
je bent welkom
kom gauw
ik ken je nog niet
Het rijke land
verdreven door geweren
moe van het dagelijks geweld
in machteloze onzekerheid
vlucht je
monddood geslagen
lichaam en geest gewond
opeengepakt met velen
verdraag je de stank
van de naderende dood
woest beukende golven
maken je misselijk
deinend, gevangen op zee
angstige uren verstrijken
je klemt je vast
aan de laatste strohalm
naar een beter leven
eenmaal de kust gehaald
wacht een kille ontvangst
je bent niet welkom
zelfs niet voor bad, bed en brood
verdreven door kilheid
moe van de dagelijkse afkeer
sta je vertwijfeld op straat
ook het rijke land
blijkt arm in vele opzichten
Het zwart
Het zwart trekt,
lonkt als een hitsige minnaar
dichterbij
aarzelend op de rand
zo moe
een duik
in het duistere zwart
als een deken omhuld
warm, alleen
diepe stilte
zwart maakt langzaam
sloom, suf
buitenwereld verdwenen
poorten gesloten
innerlijke kracht
bouwt een bodem
ineengekrompen, schuilend
wonden worden gewassen
verdriet spoelt weg
druppelsgewijs
wilskracht wordt sterker
schreeuw om lucht en licht
eerste zonnestraal
likt aan het leven
karakter scheurt de deken
opnieuw geboren
in de lente
wankelend
dan een sprong vooruit
sterker, vastberaden
leef het leven
dankbaar
zonder zwart geen licht
